De foto hierboven heeft op het eerste zicht niets met yoga te maken. Maar dit is het moment waarop het voor mij allemaal begon.
De setting is de glasshouse mountains in Australië, het jaar 2019.
In een moment van hoogmoed en onvoorzichtheid bij het voorklimmen, verloor ik net voor mijn tweede setje mijn grip en viel zo'n vier meter terug naar de grond. Voet eerst.
Voor een moment verloor ik het bewustzijn en wanneer ik weer bijkwam was de pijn ondragelijk.
Ik lag te kermen aan de voet van de rots, een 30- tal minuten hiken van de dichtsbijzijnde verharde weg.
De vrienden waarmee ik aan het klimmen was, verwittigden de hulpdiensten. Na wat wel een eeuwigheid leek was de eerste verpleegkundige ter plaatse. Zij bracht haar team op de hoogte van onze exacte locatie en bekeek de schade. Ik herinner me nog goed de paniek die ik voelde wanneer ze zei dat ze mijn klimschoenen zou uitdoen om naar de zwelling te kijken. Ik riep: NO! this is going to smell sooo bad! Ze moest er eens mee lachen en zei dat ze wel ergere dingen had geroken. Niet veel later kwam de volgende verpleger toe, met de drugs. Godzijdank!
Ik kreeg onmiddellijk iets wat in Australië 'the green whistle' wordt genoemd. Ik was instant helemaal top. Er werd een infuus aangelegd en ik kreeg morfine toegediend. Niet lang na de verdoving kon ik alweer lachen. De verpleegkundigen ter plaatse vertelden me dat we moesten wachten tot het team met de brancard er was. Ik begreep het niet goed waar er moeilijk over werd gedaan. Ik voelde niets meer! Ik stelde voor dat één iemand me ondersteunde en ik zo de berg wel kon afstappen. Maar ik moest wachten.
Ik werd op de brancard gelegd en de berg afgedragen.
Eens beneden werd me pas duidelijk wat een reddingsactie het hele gebeuren was geweest. Er waren drie brandweerwagens, twee ambulances en een cameraploeg van een lokale tv-zender.
Ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis, werd gescand, kreeg een gips en het ergste van alles: ik kreeg te horen dat ik nooit meer zou lopen zonder pijn. Een van de beenderen was in zulke kleine stukjes gebroken dat ik nooit volledig zou herstellen.
Hier lag ik dan. Aan de andere kant van de wereld. Fysiek deed alles pijn en mentaal was er enkel onzekerheid. Opereren of niet opereren? Terug naar huis of blijven? Zal ik nog wel kunnen klimmen? Waar ga ik wonen? Wanneer zal ik terug kunnen werken? Waar ga ik werken?
De stroom aan vragen en gedachten was eindeloos en inefficiënt. Ik besloot om minstens 1 uur per dag te mediteren. Of toch een poging tot. Het was niet dat ik iets beters te doen had. Ik observeerde mijn ademhaling en visualiseerde mijn herstelproces. Ik stelde me voor dat bij elke inademing een lichtbal naar de breuk gestuurd werd die daar de beenderen terug op zijn plaats trok.
Ik las ook het ene boek na het andere over alles wat kon helpen bij het herstel. Ik kwam eerst uit bij Wim Hof, dan Deepak Chopra, Thorwald Dethlefson en Eckhart Tolle. Ik bekeek docu na docu over het placebo effect en de kracht van de geest.
Na twee weken en een extra controle besloot ik terug te keren naar huis. Met een hoop bloedverdunners en een paar krukken bij de hand begon ik aan de 25 uur durende reis naar Aalst. Ik ging terug bij mijn ouders wonen en volgde intesief kinesitherapie.
Naar het voorbeeld van mijn ouders, startte ik met wekelijkse buiten zwemsessies. Samen met een aantal gelijkgezinden spreken we steeds op het zelfde moment af om te zwemmen in een meer. Dit was de eerste 'sport' activiteit die mogelijk was. Ik hinkte tot een bankje aan de rand van het water, deed mijn gips uit en mijn ouders hielpen me het water in. We spreken hier over april 2019. Het water is dan ongeveer 10 graden. Meer over het buitenzwemmen in een volgende blogpost. Nu terug op weg naar yoga.
Het voelde goed om weer thuis te zijn, veilig. Ik had mijn vrienden en familie om me heen. Tijdens een etentje met vriendinnen deed ik mijn verhaal uit de doeken. Ik vertelde hoe moeilijk het was om als volwassene en vrijbuiter plots weer afhankelijk te zijn van anderen. Hoe dankbaar ik mijn ouders ook was, het was niet simpel om opnieuw rekening te leren houden met hun wensen en regels. Ik had het gevoel dat niets in mijn leven ging hoe het zou moeten. Carrière, woning, relatie, vrijetijd, op geen van die vlakken was er goed nieuws te melden. Dramaqueen die ik was.
Dat is het moment waarop één van de vriendinnen, Fedra, voorstelde om bij haar te gaan wonen. Ze had een kamer over die ik mocht huren in het centrum van de stad. YES please! Een drietal weken later verhuisde ik.
In de eerste week na de verhuis ontdekte ik dat er op twee straten van mijn nieuwe thuis een ashram was! Ik volgde de eerstvolgende les op het programma en was meteen verkocht. Onmiddellijk na de eerste les kocht ik me een jaarabonnement. (70 euro per jaar en tot 10 lessen per week!) Ik was verslaafd. Ik volgde zoveel lessen in dat ik er denk ik na een week mijn geld al weer uit had gehaald. Eindelijk had ik gevonden waar ik zo lang naar had gezocht. De leraren leerden me luisteren naar de yoga houdingen of aasanas. Hoe voelt dit voor jouw lichaam? Ik ging helemaal op in het moment en de flow van de oefeningen. Op het einde van de les volgt er steeds een diepe ontspanning met bodyscan. Dit had ik nog nooit gevoeld. Elke spier in mijn lichaam was ontspannen. Na de lessen voel ik me als een wolkje dat naar huis zweeft.
Na een les in augustus kwam er een boodschap van algemeen nut en werd de klas eraan herinnerd dat de deadline voor de inschrijvingen van de yoga academie de eerste week van september afliepen. Ik vroeg de yogaleraar wat dat was die yoga academie. En wat bleek, elke twee jaar werd er in de ashram een opleiding georganiseerd tot yogaleraar. En ik had nog één week om me in te schrijven als ik mee wou doen.
De eerste gedachte die bij me opkwam was dat ik niet goed genoeg was om yogaleraar te worden (niet flexibel genoeg, niet sterk genoeg, onvoldoende kennis). Maar ik besloot me toch in te schrijven. Enkel voor mezelf. Ik zou geen yogaleraar worden. (HA!)
Het verhaal van het ongeval tot de start van de yoga opleiding is wat ze in de academie 'synchroniciteit' noemen. Elke stap die ik zette, of keuze die ik maakte, leidde uiteindelijk naar waar ik nu hoor te zijn. Ook al zag ik op dat moment niet waar ik heen ging, het is goed gekomen.
Wanneer ik mijn verhaal opnieuw lees, merk ik dat ik nu op een heel andere manier in het leven sta. Met meer vertrouwen in mezelf, de anderen en het leven, met minder drang om te controleren en vriendelijker naar mezelf en mijn omgeving.
Alles komt goed.
Astrid
Comments